کُردستانِ سوریه و افق‏ها

تحولات کنونی و ترک مواضع نظامیِ نیروهای کُردستان در سوریه، به هجومِ سبُوعانه و به توافقِ قدرت‏مداران بزرگ جهانی به منطقۀ خاورمیانه بر می‏گردد. البته اتفاقِ فعلی در کُردستان سوریه، ابتداء به ساکن نیست و به گذشتۀ نزدیک، و نیز به سیاست‏های نیروهای درگیر در جنبش کُردستان سوریه ربط دارد. پس هرگونه دُوری و یا نادیده‏گیری از نقش و از رفتارِ سیاسی – نظامیِ نیروهای کُردستان، در قبال سیاست‏های دولت‏های بزرگ جهانی و رژیم‏های چاکرمنش و وابسته‏ای هم‏چون ترکیه، ما را گمراه و از ارائه ارزیابی صحیح باز خواهد داشت.

تعرض به کُردستان سوریه، تداوم نقشۀ امپریالیستی در منطقۀ خاورمیانه

تعرضِ تازه‏ای را قدرت‏مداران بین‏المللی و در همراهی با دولت‏های سرکوب‏گری هم‏چون ترکیه، علیۀ توده‏های ستم‏دیدۀ کُردستان سوریه سازمان داده‏اند که تاکنون هزاران تن آواره، صدها تن کُشته و هزاران تن دیگر در تیررسِ ارگان‏های سرکوب‏گر دولتِ ترکیه‏اند. مقیاسِ نقشه‏های امپریالیستی و جنایات دولت‏های وابسته، دسته‏جات و سازش‏کاری‏های به اصطلاح مدافع حقوق توده‏های ستم‏دیدۀ کُردستان سوریه را نمی‏توان بطور دقیق توضیح داد. یکی پس از دیگری در حالِ وقوع است و بی‏گمان قربانیان اصلی، کارگران، زحمت‏کشان، توده‏های ستم‏دیده و محرومان‏اند.

مردمِ عراق، خواست و پاسُخ خود را دارند

بیش از شانزده سال هیولای فقر، دربدری، بی‏خانمانی و آوارگی، کُشت و کَشتار و بمب‏گذاری، بر فضای خانه‏ها و جامعۀ عراق سنگینی می‏کند. می‏خواستند جامعۀ عراقِ بعد از بزیر کشیدن «صدام حسین» را، به جامعۀ آزاد و به جامعۀ محترم شمردن به حقوقِ میلیون‏ها کارگر و زحمت‏کش تبدیل سازند! می‏خواستند دمکراسی و آزادی را جایگزین سکوت، خفقاق و دیکتاتوری کنند!

علل و پیآمدهای شکافِ طبقاتی در ایران

سقفِ زندگی میلیون‏ها کارگر و زحمت‏کش و دیگر توده‏های ستم‏دیده، در اثر تورم بسیار پائین است و در عوض زندگیِ یک درصدی جامعه، روبه بالاست. جامعۀ ایران همانند دیگر جوامع سرمایه‏داری، در عرصه‏های متفاوت هم‏چون نوعِ زندگی، میزانِ درآمدها، نوع و زمانِ پرداختِ مالیات‏ها، تقسیم و استفاده از منابع طبیعی مملکت و غیره، دو گونه است. نمای معضلات و مشکلاتِ رودرروی توده‏های ستم‏دیده، با ادعای حاکمان مبنی بر زندگی مطلوب‏تر و محترم شمردن به حقوق پایه‏ای آنان، متمایز از هم است. فقر، دربدری و فلاکت در ابعادِ دهشتناکی دارد از سر و کول مردم بالا می‏رود و تسمۀ ناامیدی و نداری را تنگ و تنگ‏تر می‏کند.

جامعه و افق‏های آلترناتیو!

اضافه‏گوئی نیست چنانچه بخواهیم از بی‏مجربیِ عناصر و نیروهای مدعی منافع سازندگان اصلی جامعۀ ایران بگوئیم. طبقۀ کارگر و اقشار متعددِ زحمت‏کش، زنان و دیگر محرومان، بارها و بارها نیازمندی‏های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و عملی خود را به اشکال گوناگون، به گوش همه و بویژه به عناصر و به نیروهای مدعی مدافع خود رسانده‏اند. سردمداران رژیم جمهوری اسلامی از همان آغاز، صدای رسا و استخوانی جنبش‏های اعتراضیِ کارگران، خلق‏های ستم‏دیده و دیگر قربانیان نظام امپریالیستی را شنیده‏اند؛ بطور دقیق شنیده‏اند و پاسُخ آن‏ها را هم هربار، به سبوعانه‏ترین شکل ممکنه داده‏اند.

سرکوب، پاسُخ نظام به کارگرانِ هپکو اراک

بطور یقین تعرض به معیشت کارگرانِ هپکو از جانبِ صاحبان تولیدی و ارگان‏های سرکوب و حافظ بقای امپریالیستی، تک‏نمونه نیست. هزاران مورد را می‏توان در زیر آورد که اتفاقِ چنین واقعۀ تأسف‏باری، حاصل سیاست‏های نظامِ جمهوری اسلامی، نسبت به حق و حقوقِ ابتدائی کارگران و دیگر ستم‏دیدگان است.

نسل آگاه و صدمه دیده، نسلِ دادخواهی از آمران و عاملان کَشتار دهۀ شصت

خمینی: «کسانیکه در زندان‏های سراسر کشور بر سر موضع نفاق خود پافشاری کرده و می‏کنند محارب و محکوم به اعدام می‏باشند».

عمقِ نفرت، خشم و عقیدۀ حامی «عدالت» را می‏توان در فرمان‏اش علیۀ زندانیان سیاسی به‏عینه دید. «رهبر» تخمِ کَشتار در درونِ زندان‏ها را پاشید و دیگر قداره‏بندان نظام، به جانِ بهترین فرزندان کارگران و زحمت‏کشان افتادند.