سیل و اختصاص بودجه از نگاهِ دولت‏مداران

70% درصد مملکت را آب فرا گرفته استُ، خانۀ صدها تن در اثرِ سیاست‏های غارت‏گرانۀ سران نظام، محو و صدمه دیده و ده‎ها تن کَشته و هزاران تن بی‏خانمان شده اند و آن‏وقت «اسحاق جهانگیری» معاون اوّل رئیس جمهور می‏گوید: «بارش‌های روز‌های اخیر اگر چه مشکلاتی نیز ایجاد کرد، اما نعمت بسیار بزرگی بود که پس از یک دوره طولانی و سخت کم آبی دغدغه‌های مسئولان کشور برای خشکسالی را تا حدود زیادی مرتفع کرده است و حداقل برای سال ۹۸ دغدغه روز‌های کم آبی حتی در استان‌هایی نظیر سیستان و بلوچستان، یزد و کرمان و تالاب‌های خشک شده کشور نخواهیم داشت».

Advertisements

مسئول فاجعۀ اخیرِ ایران، چه کسی است؟

نگاه به تصاویر مخابره شدۀ سیل در استان‏های متفاوت کشور از جمله مازندران و گلستان، لرستان و سرپل ذهاب، شیراز و دیگر شهرهای ایران، دردآور و غم انگیز است. همواره لبۀ تیز دشواری‏های زندگی، نصیب محروم‏ترین اقشار و طبقۀ جامعه است. چهل سال آزگار سران رژیم جمهوری اسلامی مملکت را به باد داده اند و کم‏ترین تدارکی برای مقابله با حوادثی هم‏چون سیل، باد و باران و آتش سوزی ندیده اند. بعضاً از آنان ادعا می‏کنند که سیل و دیگر حوادث طبیعی، کار «خدا»ست و نصیبِ بندگانی خواهد شد که توجه ای به «دین و ایمان» و «آخرت» ندارند. و در ادامه بر این باورند که مگر می‏شود در برابر حوادثِ «ارسال»ی «خداوندگان» داوم آورد و درِ «جهنم» را بسوی «کافران» و «بی دینان» بست!!

نظام و درخواست عیدی از مردم!

چند روز قبل خبرنگاری از سر کردۀ دولت می‏پُرسد: «عیدی برای مردم چی دارید»؟ روحانی رئیس جمهور «محبوب» و «معتدل» نظام می‏گوید: «عیدی همین است که مردم ما ایشاالله تلاش بکنند تا بتوونیم به اهداف‏مان برسیم».

هشتم مارس، مظهر ارادۀ زنان

به طور یقین و از زمانِ وقوعِ هشت مارس در سال هزار و هشتصد و پنجاه و هفت، که برابر با اعتراضِ زنان پیرامونِ افزایش دست‏مزد، کاهش ساعات و بهبود شرایط نامناسب کار در کارگاه های پارچه بافی و لباس دوزی در نیویورک امریکا بود، می‏توان گفت که تغییرات بس مهمی در عرصۀ اجتماع و هم‏چنین در حول و حوش نیازها و خواست های زنان، صورت گرفته است.

جامعۀ ایران از زبانِ مقامات و دولت‏مردان

ارائۀ تصویرِ جامعۀ ایران کارِ سختی نیست. همه چیز رو است. کارتن و قبر خوابی، کودکان کار و خیابانی، اعتیادِ جوانان و نداری، بیکاری فارغ التحصیلان، گرانی اقلام اولیۀ زندگی و دارو، اخراج پی در پی کارگران و عدم پرداخت حقوق چندین ماهۀ آنان توسط صاحبان تولیدی و کارفرمایان، دست‏فروشی و روی آوری محرومان به کارهای کاذب، حایشه نشینی و تمرکزِ میلیاردیِ ثروت‏های عمومی توسط سران و مقامات نظام و غیره، نمادِ جامعه ای‏ست که سران رژیم جمهوری اسلامی، بنیادش نموده اند.

سرکوب جزء ذاتی نظام جمهوری اسلامی

(در یادمان سیاهکل و قیام توده ای)

چهل سال از غارت و چپاول، بگیر و به بند و از کُشت و کُشتارِ کارگران، زحمت‏کشان، زنان، کمونیست‏ها و دیگر محرومان توسط نظام جمهوری اسلامی می‏گذرد. آری، حاکمیتِ نظام چهل ساله شده و بدنباله سردمداران آن، در تدارک برگزاری آنند. چهل سال از بر گماری رژیم جمهوری اسلامی توسط قدرت‏مداران بزرگ بین المللی گذشت. در این چهل سال، سران و دولت‏مردان رنگارنگِ نظام، مشکِ بزرگی از دزدی، تاراج، استثمار و جنایت از خود بر جای گذاشته اندُ در همانحال، در صدد برگزاری جشن چهل سالۀ به بند کشیدن و مثله نمودن تنِ خونینِ هزاران زندانیِ سیاسی کمونیست، مبارز و مخالف اند.

ونزوئلا قربانی مطامع امپریالیستی

قدرت‏مداران بین المللی این‏بار توپِ تنش و هرج و مرج را در سرزمین ونزوئلا و آن‏هم به بهانۀ دفاع از دولت «مشروع» و «برقراری دمکراسی و آزادی» انداخته اند!