اوّل ماه مه [روز جهانی کارگر] مظهر اعتراض و یگانگی کارگران
اوّل ماه مه، روز جهانی کارگر در راه است و جهان بار دیگر منتظرِ عکس‌العمل کارگران در برابرِ صاحبان تولیدی، استثمارگران و قدرت‌مداران است. هر ساله در این‌روز – یعنی اوّل ماه مه -، کارگران متحدانه و با تجمع در اماکن تولیدی و خیابان‌ها، نظام‌های سرمایه‌داری را به‌مصاف می‌طلبند و خواهان مطالبات پایمال شدۀ‌شان‌اند. البته دو سالی‌ست با پخشِ ویروس کُرونا – که منجر به فروپاشی و مشکلات روحی – روانیِ بیش از پیش میلیون‌ها کارگر و زحمت‌کش گردید -، تجمع و برگزاریِ اوّل ماه مه و به‌خصوص زندگی کارگرانِ سرتاسر جهان به‌مراتب دشوارتر و دهشتناک‌تر شده است که طبعاً مسئولیتِ تمامی آن‌ها، بر گردنِ نظام‌های سرمایه‌داری‌ست.
«توصیه سیاسی» فرخ نگهدار به جمهوری‌خواهی رضا پهلوی!
به دنبال حرفِ رضا پهلوی پیرامونِ ردِ نظامِ پادشاهی و جای‌گزینی جمهوری، در دنیای مجازی بحث‌های متفاوتی دامن زده شده است مبنی بر این‌که بعد از سال‌ها «شاهزاده» پی بُرده نظامِ پادشاهی از کار افتاده و مطابق با محترم شمردنِ به حق و حقوق و «شعور» مردم نیست! البته بعضاً به سرزنش وی پرداخته‌اند و تعدادی دیگر به ناروشنی مواضعِ قبل و حال‌ش، شکوه و گلایه کرده‌اند!!
چهارم فروردین شصت‌و‌یک از دریچه‌ای دیگر
پشتوانه و سربلندیِ هر جامعۀ طبقاتی، در عکس‌العمل و در جوشش‌های اعتراضیِ فرودستان و حامیان‌شان در برابر بالادستان است. بی‌گمان دنیای طبقاتی به‌موازات رودررویی کارگران، زحمت‌کشان و دیگر جنبش‌های اجتماعی و دمکراتیکی هم‌چون جنبش زنان و دانشجویان علیۀ طبقات حاکمه، شاهدِ تعرضات و واکنشِ سازمان‌های کمونیستی و انقلابی‌ست.
8 مارس زیرساختِ مبارزۀ زنان علیۀ بی‌عدالتی‌ها و نابرابری‌ها
تبیین دُرست از وقایع و جُبنشِ اثرگذار و تاریخی، برابر با شناخت از محتوا و جایگاهِ آن‌هاست. منظور از این‌که اتقافات سیاسی و کنش و واکنش‌های بسیار فراوانی در دنیای طبقاتی و اجتماعی صورت گرفته است که جدا از این‌که هر یک از آن‌ها، از تعییناتِ معین، و از مقامِ و مرتبۀ روشنی برخُوردارند، امّا تاریخ‌ساز نیستند. ولی 8 مارس – روز جهانی زن-، در خلافِ آن‌هاست، به این‌جهت که سمبُل و الگوی جنبشِ اعتراضی زنانِ سرتاسرِ جهان علیۀ تبعیض جنسیتی، بی‌عدالتی‌ها و نابرابری‌هاست.
خشونتِ عریان و بی‌انتهای نظام
اِعمالِ خشونت علیۀ کارگران و محرومان توسط حاکمانِ ایران، سابقۀ دیرینه دارد و ماندِگاریِ نظام‌های وابسته‌ای هم‌چون نظامِ جمهوری اسلامی در کاربست روزانۀ آن گره خُورده است. یعنی این‌که ارتکابِ جنایاتِ ددمنشانه توسط سران حکومتِ فعلی، از کُردستان و ترکمن‌صحرا گرفته تا تعرض به کارگران، زحمت‌کشان، بیکاران، زنان، کارتن‌خواب‌ها و گُورخواب‌ها و غیره، روشن‌گر این قضایاست که تضمینِ سیستم و مناسبات سرمایه‌داری، و نیز چپاول اموال عمومی و اسارت جامعه، ربط مستقیمی در به‌کارگیری سیاستِ محوری، یعنی زور سازمانیافتۀ حکومتی دارد. پس تعرض مسلحانه و خونین به دردمندان سراوان بلوچستان، تلف و زخمی شدن ده‌ها تن از آنانرا می‌بایست در چنین راستایی توضیح و مورد بازنگری قرار داد.
سوءاستفاده از آرمان و راهِ سیاهکل
حواشیِ پنجاهمین سال‌گرد سیاهکل، میدانِ مجازی پُر از اظهار و نظر، برگزاری مراسم و کمپین‌های اینترنتی بُوده است. از راستِ راست، تا چپِ راست، این‌روز را گرامی داشته و هر یک بنوعی آنرا، از آنِ خود دانستند. البته از قلم نباید انداخت که در این‌بین سازمان‌ها و جریاناتی که کم‌ترین تعلقِ سیاسی – تئوریکی با سیاهکل نداشتند، این‌روز را – به‌دلیل روزِ راه‌اندازی مبارزۀ مسلحانه علیۀ رژیمِ سراپا مسلح شاهنشاهی – پاس داشتند.
آیا راهِ سیاهکل به تاریخ پیوسته است؟
(در پنجاهمین و چهل‌و‌دوّمین سال‌گرد سیاهکل و قیام توده‌ای)
رُخدادهای تاریخی با اهمیت‌اند و گذشت از آن‌ها ساده نیست. چرا که حاصلِ شرایطِ معینی از فضای سیاسی، و نیز برآمدِ قانون‌مندی‌های حاکم بر جامعه است. طبعاً بخشی از آن‌ها به تاریخ پیوسته و بعضاً، سزاورِ پیگیری و قابل اجرا هستند. منظور از این‌که رویدادها و رُخدادهای تاریخی – مبارزاتی چند نوع‌اند. بر همین اساس شناختِ دقیقِ سوهای متفاوتِ جامعه و بعد از آن گُزینشِ خط و مرزهای روشن، به عهدۀ نیروها و سازمان‌های کمونیستیِ متعلق به منافع کارگران و زحمت‌کشان است. در حقیقت رُخداد سیاهکل هم در بستر خوانشِ مبتکرانه از فضای حاکم بر جامعه عروج کرد و در زمانی کوتاه به رویۀ سیاسی، به راه و روشِ بخشِ اعظمی از عناصر و تجمعات کمونیستیِ ایران تبدیل شده است.
رویاءهای اصغر کریمی و «حزب کمونیست کارگری ایران»
اقرار به موقعیتِ «سازمان»ی – «حزب»ی و ناتوانی در نقش‌آفرینی فعال و عملی در برابر رژیم‌های جنایت‌کار و فاسدی هم‌چون جمهوری اسلامی، نه تنها نادیده‌گیری از فعالبتِ غیرمستقیم با نظامِ حاکم بر ایران نیست، بلکه هم‌معنی با صداقتِ انقلابی و اعتقادِ راسخ به اصولِ پایه‌ای مارکسیست – لنینیستی است. به یقین ایجادِ گفتمان سالم و رو راست با مردم و جنبش‌های اعتراضیِ کارگری و توده‌ای، از زمره شاخصه‌های اصلی عنصر و نیروی مدعی حامی محرومان به حساب می‌آید.
حبابِ «دمکراسی» امریکا ترکید
گردن‌کشی‌های دو جناحِ هئیت حاکمۀ امریکا بر سر ریاست جمهوری، پتۀ دمکراسی ادعایی نظامِ مدافع جهانِ «متمدن» را روی آب ریخت. در امتدادِ ترکیدن حباب «دمکراسی»ست که چند روزی خبرگزاری‌های جهان، به‌روی حملۀ تعدادی از هواداران ترامپ به کُنگرۀ امریکا زوم شده‌اند. یقیناً دلیلِ آن، در تک‌نمونه و در بی‌سابقه بُودن آن است. در یک تحلیل ساده و کوتاه می‌شود آنرا به تضادهای درونِ حاکمیتِ یکی از بزرگترین قدرتهای جهان، و بعد از آن به درون‌مایۀ نظامِ سرمایه‌داری، و بویژه به ناتوانی میلیون‌ها انسان در تهیۀ پایه‌ای‌ترین زندگی ربط داد. تمرکز به بخشِ اوّل موضوع تاحدودی حقیقی و به‌دنبال مانع از ورود و جستجو به بخش‌های بعدی نیست. به هرحال و بر خلافِ بعضاً نظرات ارایه شده، اثرات این رویدادِ بی‌سابقه را می‌بایست، بسیار فراتر از خودخواهی‌ها و یا خودسری‌های «ترامپ» توضیح داد. به این دلیل که بخش‌هایی از حاکمیت سرمایه‌داری و دیگر نهادهای بلندپایۀ امریکا، در ایجادِ چنین رویدادی دخیل‌اند و بدون دخالتگریهای آن‌ها، وقوعِ آن در امریکا، ناممکن بُود.
جهانِ 2020 از زبان آمار
به موازات تخریب زندگانی میلیاردها انسانِ دردمند، جهان در سالِ 2020، شاهدِ رودررویی و مقابله با میکروب آزمایشگاهی کُرونا بُوده است. بنابه خبرگزاری های امپریالیستی تابحال نزدیک به 2 میلیون نفر جان خود را از دست داده و هزاران نفر در صفِ مرگ اند. پس سال 2020 را نمی شود صرفاً بعنوان سالی پُر تلاطم، ناآرام و از کار افتادن چرخ اقتصادِ جامعه، بیکاری و بی خانمانی بیش از پیش میلیون ها تودۀ محروم، بلکه می بایست سالِ جنگِ بیولوژیکی قدرت مداران بزرگ و آنهم تحت عنوان «مقابله» با ویروس کُرونا توضیح داد؛ جنگی که بمانند دیگر جنگ های امپریالیستی، جهانِ انسانی را به مسیرِ خوف و وحشت سازمان داده و بر ناامنی های میلیاردها تودۀ دردمند افزوده است.
ظالمان و نابخردان دنیا را بخاک و خون کشیدهاند و محترم شمردن به حقوق و ارزشهای انسانی، در دنیای خودساختۀ آنان کاملاً بیمسماء شده است. این چه زمانهایست که محرومترین اقشار جامعه می‌بایست آنرا تحمل کنند و بارِ اینهمه مصائب و مشکلات را بدوش بکشند. این زمانه را باید دگرگون ساخت و دنیای نوینی را پایهریزی کرد که در آن انسانها نه بعنوان بردگان و سودآوران مشتی زورمداران، بلکه بمثابه سازندگان اصلی هر جامعهای قادر گردند تا از تمامی نعمات موجود، برابرگونه بهره جویند. تریبون شما به دنیائی باور دارد که در آن از ظلم و دربدری انسانها خبری نباشد و همه جدا از هر رنگ و نژادی، در دنیائی برابر در کنار هم در صلح و آرامش ادامۀ حیات دهند.
آرشیو مارکسیست – لنینیست ها
