اوّل ماه مه، و خلاء موجود در جنبش کارگری

طبقۀ کارگرِ جهانی، در این روز و در ابعادی گسترده، علیۀ سرمایه به‏میدان می‏آید و بار دیگر، خواسته‏ها و مطالبات اولیۀ خود را در گردهمائی‏ها، میتینگ‏ها و راهپیمائی‏های خیابانی اعلام می‏کند. به یقین چهرۀ خیابان‏های جهان، در این روز شکل دیگری به‏خود می‏گیرد و کارگران، متحدانه، توجۀ افکار عمومی را نسبت به آن‏چه سرمایه‏داران در حق آنان روا می‏دارند، بنمایش می‏گذارند.

Advertisements

چهّارم فروردین از نگاهی دیگر

در تاریخ جنبش کمونیستی ایران، روزهائی قید شده است که حکایت از آغاز و پایان کار سیاسی انسان‏ها، اهداف و آرمان‏ها دارد. روزها و ماه‏هائی که نماد خیزش و تنش، میان انقلابیون و ضد انقلابیون، و هم‏چنین کشاکش افکار و ایده‏های جلو رونده، و پس رونده است.

نگاهِ «حزب کمونیست کارگری ایران» به اوضاع کارگری

سطح و میزان اعتراضات کارگری، بسیار بالاست و در عوض، آمار و ارقام ارائه داده شده از جانب دم و دستگاه‏های تبلیغی نظامِ جمهوری اسلامی هم، بسیار و بسیار، کم‏تر از رخ‏دادهای جنبش‏های اعتراضی‏ست. کارگران بنابه صدها دلیل روشن، در میدان اعتراض‏اند و دارند کارخانه‏داران، کارفرمایان و دیگر حامیان سرمایه را به چالش می‏کشند. از مبارزه برای افزایش دست‏مزد و امکانات ایمنی و بهداشتی گرفته، تا تلاش برای دست‏یابی به حقوقِ سیاسی و معوقۀشان.

موقعیت زنان در افغانستان

فرهنگ و مناسبات سرمایه‏داری، جوامعِ خاورمیانه و از جمله جامعۀ افغانستان را، به‏یکی از میادین جنگ و توحش، غارتِ اموال عمومی و تحجُر تبدیل نموده است. خبرِ جنایت و تعرض به جان توده‏های رنج‏دیده و بویژه به زنان، آن‏هم به بهانه‏های واهی و متحجرانه هم‏چون «ناموس‏پرستی»، هر روز و هر ثانیه به‏گوش می‏رسد و خیل عظیمی از زنان و دختران، در زیر سایۀ قوانین عقب‏مانده و ارتجاعی این‏کشور، دارند، جسم و جان‏شانرا از دست می‏دهند.

علل تضادها و اختلافات درونی رژیم

تضاد و کش‏مکش‏های درونِ مقامات و جناح‏های حکومتی، قدمت دیرینه داردُ، عناصر و جناح‏های رژیم، در دُوره‏های متفاوت، رقیبان خود را، به غارت‏گری اموال عمومی و فساد مالی – اداری متهم می‏کنند، تا ماهیت و چهرۀ جناح خود را، از اذهان عمومی پاک و منزه جلوه دهند. البته، شرط وُرود عناصرِ وابسته به سرمایه، در حمله، به بنیان‏های اساسی نظام، و هم‏چنین، در توضیح، و در چرائی علل اصلی اوضاعِ ناهنجار و در هم ریختۀ زندگی میلیون‏ها کارگر و زحمت‏کش، نیست؛ چرا که کُدهای ورود به اختلافات روشن، و متعاقباً حوزه‏های یقه‏درانی به یک‏دیگر هم، تعیین شده است. چرا که همۀ عناصر و جناح‏های متفاوت رژیم، مدافع و موافقِ قانون اساسی نظام‏اند و بنابه گفتۀ «رهبر»، همۀشان از یک «خانواده» و سوار بر قطار واحد، به مقصدند.

به بهانۀ سیاهکل

پُرسش این است‏که تصور و استنتاج‏مان، از مبارزۀ مسلحانه در سیاهکل چیست؟ پُرسش این است‏که تعاریف و باورهای‏مان، از پایداری و وفاداری به آرمان مارکسیست – لنینیستی چیست؟ پُرسش این است‏که مناسب‏ترین و صادقانه‏ترین تجلیل، از انسان‏های ارزش‏مندی که جان خود را در راه رهائی توده‏های دربندشان گذاشتند، چیست؟ و بالاخره سئوال این است‏که، چگونه می‏توان، تصویری حقیقیُ، بدور از تکبرِ سیاسی و اغراق، از کارکرد کنونی خود – و آن‏هم بعنوان عنصر و یا جریانِ مدافع آن سازمان و راهِ انقلاب -، به نسل جوانِ کنونی و آینده ارائه داد؟

سهل انگاری و بی‏مبالاتی نظام، جان ده‏ها کارگر را گرفت

حوادث کارگری و بی مبالاتی رژیم جمهوری اسلامی، هم‏چنان دارد، جان کارگران را در میادین تولیدی، توزیعی و ساختمانی می‏گیرد. ساختمان 17 طبقه و بزرگ پلاسکو سوخت و بر پروندۀ بی‏مسئولیتی نظام افزود.