نصیبِ جامعه و مردم از سران حکومت، تخریب، فقر و بی‌عدالتی

علائمِ زندگیِ مشقت‌بارِ میلیون‌ها انسانِ دردمندِ ایران را می‌شود در چند بخش توضیح داد. گرانیِ روبه افزونِ اقلامِ اولیۀ زندگی و ناتوانی در تهیۀ آن‌ها، نبود مسکن و هزینۀ سرسام‌آور آن، حایشه‌نشینیِ میلیونی، مرگِ هزاران انسانِ محروم در برابر حوادثِ طبیعیِ قابل کنترل، دُوری میلیون‌ها کودک از تحصیل به‌دلیل بالا بُودن لوازم و هزینۀ آموزشی، تلف شدن صدها دانش‌آموز در اثر آتش‌سوزی، کمبودِ بیمارستان‌ها و امکانات اولیۀ پزشکی، اخراج و متعاقباً بالا کشیدن حقوقِ ناچیز کارگران توسط کارفرمایان و صاحبان تولیدی، تکدی‌گری، افزایشِ افسردگی و غارتِ ثروت‌های جامعه و ده‌ها مورد از این‌قبیل، نتیجۀ نظامی است‌که به جامعه و به مردمِ ایران تحمیل شده است.

یادواره‌ای از بیژن هیرمن‌پور

سه سالی است‌که بیژن [یعنی در سی‌و‌یکم آگوست] از میان ما رفت. سخت است از دست‌دادن عزیزانی که در دُوره‌ها‌ و در زمان‌های متفاوت، جواب‌گو و هم‌راه‌تان بُودند. می‌گویند زمان تا حدی یاری‌گر است، امّا همیشه این‌چنین نیست و کمبودها و نبُودها را نمی‌شود در قسم‌های گوناگون و یا با گذشتِ زمان پُر کرد. دُرست است که زمان، هم‌راهِ بزرگی در قبول واقعیات و یا کنار آمدن با اتفاقاتِ طبیعی‌ای هم‌چون مرگ است، امّا به‌معنای فراموشی از خوبی‌ها، دوستی‌ها و بخصوص اثرگذاری‌های شخصی و سیاسی – تئوریک نیست. به‌راستی بیژن برای بعضاً دوستان و رفقا از چنین مقام و رتبه‌ای برخُوردار بُود و هم‌واره یاد، خاطره و بخصوص نگاهِ سیاسی‌اش به محیطِ دُوروبر، زنده است.

تداومِ سیاستِ امپریالیستی و جنایاتی دیگر علیۀ تودۀ افغان

می‌گویند تاریخ را می‌شود ورق زد و خواند، ولی تکرار شدنی نیست! امّا سرزمین افغانستان این‌روزها بیش‌تر شباهت به تکرارِ تاریخِ ناباور دارد؛ افغانستانی که حباب‌اش در اثرِ داد‌وستدهای سیاسیِ درونِ بالائی‌ها و علی‌رغم صرف هزینه‌های سنگینِ نظامی – انسانیِ قدرت‌مداران بین‌المللی در حمله‌ای [و در حقیقت در توافقی] «برق‌آسا» ترکید و دنیا را در مات و مبهوت فرو برد. یعنی این‌که گماشته‌های نظامِ امپریالیستی را بار دیگر به سر کار گمارده‌اند تا سیاستِ «دولت – ملت‌سازی» از نوعِ اشغال‌گران را پی گیرند؛ بار دیگر ترس و وحشتِ میلیون‌ها زن و مرد، جوان و کودکِ افغان را صد چندان کرده‌اند تا حکومتِ مطابق با جهانِ امروزی تداوم یابد؛

جامعه و موقعیت «چپ»*

عصیانِ سیاسی در ایران بسیار بالاست و رقمِ دقیقِ اعتراصات و اعتصابات کارگری و توده‌ای از دست رفته است و متعاقباً این‌که هیچ قشر، صنف و جنسیتی از حکومت‌مداران و دولت‌مداران راضی نیست. خشونت و سرکوبِ سازمانیافتۀ دولتی بیش از این پاسُخ‌گو نیست و نظام هر آن‌چه را که در چنته داشته – و دارد – به‌میدان آورده است تا مردم را تسلیم و خیابان‌ها را «آرام» کند. امّا جامعه و خیابان‌ها بنابه هزاران دلیل، سرزنده‌تر و متمرکزتر درپی بازپس‌گیری مطالبات پایه‌ای‌شان و نیز سرمایه‌های به یغما بُردۀ شده از سوی حکومت‌مداران و دولت‌مداران‌اند.

زندگیِ اسف‌بارِ مردمِ خوزستان در منطقۀ پُر از ثروت

جامعۀ ایران بسیار بُغرنجِ است. هر حرکتِ نظام هم‌چون قطع آب و برق و نظایر این‌ها برابر با پاسُخِ عمومِ مردم نسبت به بانیان آن است. در این‌بین سردمداران رژیم جمهوری اسلامی و طبق معمول، علت‌ها را به محیط‌های غیرخودی و نیز سازمان‌داده شده از بیرون توضیح می‌دهند. هم‌واره این‌گونه بُوده است و نظامِ جمهوری اسلامی از همان آغاز، سرِ هر اعتراض و مطالبات اولیه و پایه‌ای را به «ضد انقلابیون» و به «بیگانگان» وصل کرده است.

صنعت نفت و افقِ جنبش کارگری

اعتراضات بخش‌های متفاوت تولیدی – ساختمانی اگرچه از دیرباز بر فضای جامعۀ کارگری حاکم بُود، ولی اعتصابِ مجددِ کارگران پیمانی نفت و گاز و پتروشیمی و متعاقباً هم‌بستگی ده‌ها نهادِ کارگری دیگر – طی چند روز اخیر – را می‌شود، بااهمیت‌ترین و از زمره گُسترده‌ترین اعتراضاتِ کارگری در برابرِ نظامِ سرمایه‌داری وابستۀ ایران دانست؛ اعتراضاتی [که بمانندِ مردادماه سال گذشته] بخش اعظمِ جامعۀ کارگری را در برگرفته است و به‌هر سو و یا هر سمتی برود، حاویِ پیام‌های روشن در برابر نظامِ استثمارگر و سودجو است.

حمید اشرف الگوی شجاعت و وقارِ کمونیستی

هشتمِ تیرماهِ [هزار‍و‌چهارصد]، چهل‌و‌پنجمین سال‌گرد جان‌باختن حمید اشرف و دیگر یاران‌اش است. رفقائی‌که در کُوران سخت و دشواری‌های مبارزاتی، نظام شاهنشاهی را به‌چالش کشاندند تا از آرمانِ کارگران و زحمت‌کشان حراست کنند. بی‌گمان نظام پیشین بمانند تمامی نظام‌های سرمایه‌داری، هزینۀ بس کلانی بر شانۀ جنبش کمونیستی ایران گذاشته است؛ هزاران جوان را به‌جرم آزادی‌خواهی و دفاع از مطالبات کارگری و توده‌ای دستگیر، شکنجه و اعدام کرده است تا «جزیرۀ ثبات و آرامش» امپریالیستی در هم نریزد. بی‌خبر ازآن‌که نظامِ اختناق و سرکوب ابدی نیست و بی‌خبر از آن‌که مولدِ شجاعت و وقار پیشروان انقلاب است؛ دو مفولۀ مهمی که تنیده با افکارِ بُنیان‌گذاران سازمان پُرافتخار چریک‌های فدائی خلق، جان‌باختگان هشتمِ تیرماه و دیگر کمونیست‌های مدافع‌ی راهِ رهائی از قید و بندِ ستمِ امپریالیستی‌ست.

کسادیِ بازارِ «انتخابات» در ایران

از قرائن پیدا بُود که بازارِ «انتخابات» ریاست جمهوری با کسادی تمام روبرو خواهد شد و نظام هم علی‌رغم مخالفتِ میلیونی، عنصر دل‌بخواه خود را از صندوق‌ها بیرون و [بمانندِ دیگر روسای پیشین]، به جامعه و به مردم تحمیل خواهد کرد. البته می‌شود گفت که برگزاری «انتخابات» در چهارچوب نظام‌های سرمایه‌داری و بر خلافِ ادعاهای‌شان، مبنی بر محترم شناختن حق رأی، تا چه اندازه پوچ و بی‌مایه است؛ نیز آشکار شده است‌که راه و مجالی در برابر مردم در انتخابِ «بد» و «بدتر» نیست.

«فرخ نگهدار» سوپاپ اطمینان نظامِ جمهوری اسلامی

چند روزی به انتصابات حکومتی باقی مانده است و جدا از تنش‌های ظاهری و بی‌مایه در درونِ حاکمیت، بر سر مشکلات و معضلات عدیدۀ جامعه و زندگی مردم، اشاره به نظرِ کارکُشته و متقلب غیر دولتی‌ای هم‌چون «فرخ نگهدار» بی‌فایده نیست؛ عنصری که از آغاز تابه‌حال و علی‌رغم «کم‌لطفی» بعضاً حکوت‌مداران و دولت‌مداران، تمام‌قد درپی استمرارِ رژیم جمهوری اسلامی‌ست و تاآن‌جاکه، راضی به رعایتِ ظاهرِ قضیه هم نیست!

خیابان‌ها* پاسُخِ نظام‌های سرمایه‌داری‌ست

حوادثِ سیاسی در جوامع‌ی سرمایه‌داری و بخصوص در جامعۀ ایران بسیار بالاست. دلیلِ اصلی آن به زیربنای جامعه و نیز به اوضاعِ بدِ معیشتی مردم برمی‌گردد. سرمایه‌داران با سازمان‌دادن اقتصاد جامعه به سمت منافع‌ی طبقۀ حاکمه، بر روندِ تخریب و ناامنیِ زندگیِ میلیاردها انسان دردمندِ سرتاسر جهان افزوده‌اند و توانی برای آنان باقی نگذاشته‌اند. اعتراض و اعتصاب به اوضاعِ بدِ زیستی، کاری، بهداشتی، ناامنیِ شغلی، نابرابری‌ها و نظایر این‌ها، جهانِ سرمایه‌داری را با مشکلات متعددی رودررو ساخته است. دنیا انباشته از اعتراض و نارضایتیِ پائینی‌ها شده است و در مقابل بالائی‌ها به‌دلیل در دست داشتن اهرم‌های حکومتی در تلاش‌اند تا مانع‌ی اعتراضات به‌حقِ میلیاردها کارگر، زحمت‌کش، زن و مرد و قربانیان نظام‌های سرمایه‌داری شوند.